Avarati-Elvo

Widać ci żyły na dłoniach, pulsujące pod opuszkami palców. Nie wyrzeźbiłby ich Michał Anioł, Leonardo nie wymalował... Skóra z marmuru byłaby zimna, trupia. Pewnie lekarz orzekłby, że powinieneś wystrzegać się upałów i walki. Niebieskawe linie przy tak cienkiej skórze z pewnością odbierają wiele jednostek uczuć… Agresywnie zaprzeczasz. Iskrzą myśli pełnią nut, które nigdy nie obrosną kurzem. Odbicia gwiazd można odnaleźć w tobie nieuzbrojonym okiem. Rosłeś w eksplozji barw i zapachów. Chłonąłeś koronkową czerń, upiorność tuberozy, wibrującą w ustach pomarańcz. Biegałeś wśród spiżowych pomników, wśród willi obrośniętych winogronami. Trochę inaczej niż ja, bo dzieciństwo obfitowało w stalowe chmury, nabrzmiały beton i ukochany przeze mnie wiatr. Pewnie drwisz ze mnie i zarzucasz złodziejstwo. Zatrzymaj się, urwisie. Zrzuć to, co rozmywa definicję oddania. Balast niczym zabłocone buty zostaw przed wejściem, a dam Ci o wiele więcej. Potem ból będzie spływać po naszych ramionach niczym

Jak chirurg chcesz wyjąć wszystkie odłamki, Zrośnięte z płucami, zabliźnione z aortą, Kłujesz bagnetem pytań, choć ich nie dosłyszę. Sam podążam drogą, przez którą nie przejdziesz, Idę z kudłatym powiernikiem przy boku, Przez wszystkie stany, za które zapłaciłem krwią. Na ramionach dźwigam setki dusz, Których nazwiska ciążą ołowiem, Lecz nie widzisz tego w szorstkich dłoniach. Pieścisz blizny, w których straciłem czucie, Pragniesz plonów, choć ziemia już wypalona, Jesteś kochanką, choć bezradność jest moją żoną. Jak wtedy, gdy spadałem w ciemność, Mijając rozbłyski i świst miotaczy płomieni. Słysząc silniki Tygrysów, Panter Biegłem, drążąc śmierć we wrogich ciałach, Tylko ja z Garandem przy sercu, Kuląc się w okopach przed artylerią. Więc odjadę w pył, moja dziewczynko, Otrząśniesz mnie z bielizny jak postny popiół, Nim skończysz tańczyć swinga. Założę ciężką kurtkę, odpalę motor, Pomknę we wspomnienia, których już nikt nie słucha. Odjadę w życie, za które zapłaciłem krwią.