Lampart i jego uczeń

    Szedł bezszelestnie, nie złamał ani jednego patyka, nie zaszeleściła trawa pod jego łapami. Żaden ptak czy gazela nie ostrzegły mnie przed nadchodzącym drapieżnikiem.

    Nie uciekałem, bo nigdzie bym się nie schronił. Nie broniłem się przed nim, nie miałem przy sobie strzelby ani noża. Stałem na równinie tak suchej, że prawie martwej. Byliśmy sami.

    Kiedy spojrzałem w jego oczy, które mogłyby przemawiać w stu językach, zgubiłem się w nich jak w dżungli. Powinienem odwrócić wzrok, ale nie chciałem. Gdybym miał tysiąc oczu, wszystkie śledziłyby jego zwinne ruchy, muskularne ciało, futro, którego piękna nie odtworzyłby żaden artysta. Kiedy lampart zamruczał, ogarnęła mnie tęsknota. Wstydziłem się, że nie mogłem odpowiedzieć na jego pytanie.

    Przyklęknąłem, żeby być na równi z nim. Dotknąłem. Lampart odpowiedział cichym warczeniem, a ja uległem wszystkiemu, co chciał mi ofiarować.

    Kiedy wtopił zęby w moje ramię, nie krzyknąłem, nie poczułem bólu. Nie popłynęła krew, mięśnie i nerwy nie zostały uszkodzone. Za to z każdym ugryzieniem stawałem się potężniejszy, mądrzejszy, lepszy. Nagle pojąłem prawdy, za które wielu sprzedałoby własne ja.

    Zrozumiałem wszystko, więc po co miałbym być nadal człowiekiem?

    Mój były towarzysz coś krzyczał do mnie, ale już go nie rozumiałem. Było już za późno.